نهال زندگی بالیدنی وحشت کمین دارد

نفس گر ریشه پیدا می کند ننگ از زمین دارد

عدم سرمایه ایم از دستگاه ما چه می پرسی

شرار از نقد هستی یک نگاه واپسین دارد

نمی خواهد کسی خود را غبارآلود بی دردی

اگر ما درد دل داریم زاهد درد دین دارد

فسردن نیست دل را بی تو در کنج گرانجانی

که در هر جزو این سنگ آتش دیگرکمین دارد

تصرف نیست ممکن در دل ما عیش امکان را

که این اقلیم را داغ غمت زیر نگین دارد

تو هر رنگی که خواهی جلوه کن در تنگنای دل

سراسر خانهٔ آیینه ام یک گل زمین دارد

به هر بی دست وپایی شمع از خودمی برد خود را

نبیند واپسی هرکس نگاه پیش بین دارد

شکنج چهرهٔ اقبال باشد درخور دولت

به قدر نردبان قصر شهان چین جبین دارد

ندارد چاره از بی دستگاهی طینت موزون

که سرو این چمن صد دست در یک آستین دارد

به احرام محبت از گداز دل مشو ایمن

هوای وادی مجنون مزاج آتشین دارد

کمال دانش ماگر فراموشی ست از عالم

مشو مغرور آگاهی که غفلت هم همین دارد

به رنج یک تپیدن صد جهان عشرت نمی ارزد

نمی دانم کدامین آرزو دل را برین دارد

به همت یک قدم زین عرصه نتوان تاختن بیدل

وگر نه هر که بینی رخش صد دعوی به زین دارد